مفهوم سبک معماری در تاریخ معماری به عنوان یکی از رویکردهای (“سبک و دوره”) مورد بررسی قرار می گیرد که برای سازماندهی تاریخ معماری به کار می رود (لیچ پنج رویکرد دیگر را به عنوان “زندگی نامه، جغرافیا و فرهنگ، نوع، تکنیک، مضمون و قیاس»). سبک یک رابطه اضافی بین ساختمان های متفاوت ایجاد می کند، بنابراین به عنوان یک “محافظت در برابر هرج و مرج” عمل می کند.

مفهوم سبک تا قرن هجدهم برای معماران بیگانه بود. تا قبل از عصر روشنگری، فرم معماری عمدتاً بی زمان تلقی می شد، یا به عنوان وحی الهی یا حقیقتی مطلق برگرفته از قوانین طبیعت، و معمار بزرگ کسی بود که این «زبان» را درک می کرد. تفسیر جدید تاریخ هر دوره تاریخی را مرحله ای از رشد برای بشریت اعلام می کند (نگاه کنید به کتاب Volksgeist یوهان گوتفرید هردر که بعدها به Zeitgeist تبدیل شد). این رویکرد اجازه داد تا معماری هر عصر را به عنوان یک رویکرد به همان اندازه معتبر، «سبک» طبقه بندی کند (استفاده از این کلمه در این معنا در اواسط قرن هجدهم برقرار شد).

سبک حداقل از قرن نوزدهم موضوع بحث گسترده ای بوده است. بسیاری از معماران استدلال می کنند که مفهوم “سبک” نمی تواند به اندازه کافی معماری معاصر را توصیف کند، منسوخ شده و با تاریخ گرایی همراه است. به نظر آنها، با تمرکز بر ظاهر بنا، طبقه بندی سبک، ایده های پنهانی را که معماران در قالب قرار داده بودند، از دست می دهد. مطالعه تاریخ معماری بدون اتکا به سبک ها معمولاً متکی به «قانونی» از معماران و ساختمان های مهم است. اشیاء کمتر در این رویکرد شایسته توجه نیستند: “یک سوله دوچرخه یک ساختمان است؛ کلیسای جامع لینکلن یک قطعه از معماری است Nikolaus Pevsner, 1943).) با این وجود، رویکرد سنتی و رایج به تاریخ معماری از طریق گاه‌شماری سبک‌ها است، با تغییراتی که منعکس‌کننده تکامل مصالح، اقتصاد، مدها و باورها است.

بعید است آثار معماری به دلیل ارزش زیبایی شناختی خود حفظ شوند. با هدف‌گذاری مجدد عملی، می‌توان نیت اصلی معمار اصلی و گاه هویت او را فراموش کرد و سبک ساختمان به «ابزار تاریخی ضروری» تبدیل شد.