فضاهای درمانی که برای درمان و جراحی های سرپایی، معاینه های معمولی و روتین و چکاپ ها و غیره استفاده می شوند جزو مهمترین مراکز بهداشتی – درمانی در تمامی کشورها هستند. حتما تا به حال پیش آمده که وارد فضای درمانی خاصی شده باشید حس خوبی در همان بدو ورود پیدا نکنید و نتوانید با آن ارتباط برقرار نمایید. اولین و شاید مهمترین دلیل آن طراحی فضای درمانی غیر اصولی است که نمی تواند جذابیت ایجاد کند و به مراجعه کنندگان حس آرامش و اطمینان خاطر بدهد. دقیقا همین مورد در رابطه با طراحی بیمارستان و سایر مراکز درمانی هم صدق می کند .

فضاهای درمانی را نمی توان براساس انواع سبک های معماری طراحی کرد چرا که اصول و ضوابط طراحی این نوع فضاها محدودیت هایی ایجاد کرده تا ضمن حفظ بهداشت، پرهیز از شلوغی و سردرگمی مراجعه کنندگان، کاملا زیبا و رضایت بخش و تلقین کننده حس آرامش به نظر برسد. به همین دلیل شاید اغراق نباشد اگر بگوییم که یکی از سخت ترین پروژه های معماری، طراحی فضای بهداشتی و درمانی است.

در حالی که بیمارستان ها در گذشته آگاهانه جهت مصارف پزشکی، جراحی طراحی می شدند. امروزه اصول و ضوابط معماری در مراکز درمانی شاهد تغییر جهت به سوی انسان گرایی در امکانات بیمارستانی می باشد. بیمارستانهای امروزی بیشتر به هتل شبیه هستند. وجود فضای اقامتی دارای اهمیت بیشتری نسبت به طرح های سرد بهداشتی در بیمارستانهای گذشته است. مدت زمان بستری و اقامت بیمار به طور پیوسته کوتاهتر می شود و علاقه به اتاق های یک تختی یا دو تختی (در خصوص بیمارهای خصوصی) بیشتر شده است .